In ziua mea de nastere nu am simtit nimic important. Era, probabil o alta realitate, dar nu aveam cum sa stiu mai mult.
Ei priveau toti la mine si se asteptau sa spun ceva, printre sughituri de plans.
M-am oprit un minut si i-am privit...Erau jalnici. Iar eu trebuia sa-i suport asa cum a fagaduit Cerul.
Am ridicat un deget si am spus coerent si indubitabil: "Tu esti mama."
Ei se uitau prostiti spre tavan.
Apoi am spus: "Tu esti tata."
Ei au cazut in genunchi si priveau, stramb, pamantul de sub ei.
Atunci tata a avut o tresarire de orgoliu si a azis :
- Domnu doctor, asta nu e normal....
(pauza de publicitate!)